همیشه وقتی سوار اتوبوس می شم تا برگردم تهران، یکی از بزرگترین غصه هام اینه که چه جوری خودمو سرگرم کنم تا این 6 ساعت عذاب آور تموم شه. اما دیروز یه همدم کوچولو مامانی داشتم. یه نی نی خانومه 2 یا 3 ساله، که تازه زبون باز کرده بود. یه دنیا حرف واسم داشت. اما من ازهر ده تا کلمه که می گفت، فقط یکیشو می فهمیدم. خواستیم که پیاده شیم بهش گفتم یه بوس به من میدی؟ اونوقت لبهای سرد و کوچولوشو غنچه کرد و ...

پیاده که شدم هوا اونقدر سرد بود که انگار همه آدمها دارن سیگار میکشند. اما از برفی که اونهمه مشتاق دیدنش بودم خبری نبود. دیدی یه گونجیشک وقتی توی هوای سرده، قلبش چه تند تند می زنه؟ قلب من هم داره همونجوری می زنه. بزار ببینم فردا چه خبره؟ آهان، امتحان تافل دارم. اما اون دیگه برام مهم نیست. هر چی هست ماله امروزه!