دلم گرفته بود. غم تو دلم غوغا می کرد. حوصله بالا و پایین کردن نمودارهای این تز لعنتی رو نداشتم. خبر دادند داره برف می یاد. دلم بیشتر گرفت. انگار خدا منتظره من برم بعد دونه های برفش و سرازیر کنه. توی کوچه پس کوچه های خیال قدم میزدم  و تنها به این فکر می کردم که انتظار کمر هر آدمی رو می شکنه اما روز به روز قدمهای منو استوارتر می کنه.

تو همین حال و احوال بودم که به وبلاگ دختر پاییزی و آخرین پستی که اونجا نوشته بود رسیدم. صحبت از یه سفر دراز مدت بود. کامنتهاش و نگاه می کردم که نوشته های پارسا یه برقی تو چشام انداخت. سرزده وارد بلاگش شدم. دریای آتش درونم شعله گرفت. چند دقیقه که گذشت صدای گرمی بغض خاموشم و قلقلک داد.

تصمیم گرفته بودم از اونو دختر پاییزی بنویسم اما دست نوشته های من فقط اونهمه محبت و صفا رو که من اونجا پیدا کردم کمرنگتر می کنه. این شعرتنها  هدیه یا یادگاری بود که تونستم از اونجا با خودم بیارم:

میمیرم برات ~ تو نمیدونستی میمیرم بی تو بدون چشات ~
رفتی از برم ~ تو نمیدونستی که دلم وصله به ساز صدات ~
آرزومه که نمیدونستی که من میمیرم برات ~ میمیرم برات ... ~
عاشقم هنوز ~ نمیخواستی که بمونی تا بسوزی به ساز دلم ~
گفتی من میرم، تو میخواستی بری تا فرداها یار خوشگلم ~
برو راهی نیست تا فرداها یار خوشگلم ~ یار خوشگلم ... ~
سفرت بخیر ~ اگه میری از اینجا تک و تنها ، تا یه شهر دور ~
برو که رفتن بدون ما میرسه به یه دنیا نور ~
برو که رفتن بدون ما میرسه به یه دنیا نور ~ به یه دنیا نور ... ~
نمیخوام بیای ~ نمیخوام میون تاریکی من تو حروم بشی ~
نمیخوام ازت نمیخوام مثل یه شمع بسوزی برام تا تموم بشی ~
برو تا بزرگی میخوام که فقط آرزوم بشی ~ آرزوم بشی ... ~
سفرت بخیر ~ اگه گر شکستی زمن بتونی دوباره بساز ~
با دلی شکسته و ناامید تو بازم بساز ~
با دلی شکسته و نا امید تو بازم بساز ~ تو بازم بساز ... ~
نمیخوام بیای ~ نمیخوام میون تاریکی من تو حروم بشی ~
نمیخوام ازت نمیخوام مثل یه شمع بسوزی برام تا تموم بشی ~
برو تا بزرگی میخوام که فقط آرزوم بشی ~ آرزوم بشی ... ~