توی این 2.5 سال، خیلی چیزها از من گرفتی

اما چیزهایی که من از تو گرفتم ارزشش بیشتر بود

وقتی خواستم واسه آخرین بار ترکت کنم، تحمل اشکهای جیم برام سخت بود. همیشه می گفت: علیرضا! کاش هیچوقت خاطره وجود نداشت.

 روزگاری داشتیما! همین اتاق بود که شارلوت تا صبح مجبورت می کرد سپیده رو ببینی، بعد بخوابی. همین اتاق بود که دلت می خواست یه چیزی دستت باشه تا یه بوی آشنا آرومت کنه و همینجا بود که هیچوقت موبایل آنتن نمی داد و مجبور بودی کنار پنجره بشینی و غروب و تماشا کنی.